"Teoria i praktyka zarządzania jakością, podobnie jak inne nauki opiera się na ogólnym, zmieniającym się z rozwojem wiedzy paradygmacie. Zbiór jego reguł formułowali m.in. W.E. Deming, J.M. Juran i P.B. Crosby. Powszechnego znaczenia nabrał zbiór ośmiu zasad zarządzania jakością sformułowany przez Komitet Techniczny ISO/TC 176, opublikowany w normie ISO 9000:2000 i stanowiący podstawę współczesnej praktyki zarządzania"[1]. Wśród tych ośmiu zasad wyróżniamy:
* przywództwo,
* orientację na klienta,
* zaangażowanie ludzi,
* podejście procesowe,
* systemowe podejście do zarządzania,
* ciągłe doskonalenie,
* podejmowanie decyzji na podstawie faktów,
* związki z dostawcami oparte na wzajemnej korzyści

Rozwój nauk o jakości był spowodowany zmianą z orientacji na produkt na orientację na klienta. Tutaj właśnie dostrzeżono, że głos klienta jeśli chodzi o produkt jest najważniejszy. Orientacja na sprzedaż została zastąpiona orientacją na długotrwałe relacje z klientami. Początkowo przedsiębiorcy stosowali efekt cieknącego wiadra. Produkt, który wytworzono chciano tylko sprzedać co powodowało, że nowi klienci przybywali, jednak tak samo szybko odchodzili. Gdy orientacja na klienta zyskała na znaczeniu wtedy dostrzeżono, że należy skupić się na długotrwałej relacji z klientem. Dlatego każdy proces w przedsiębiorstwie powinien być skupiony na tworzeniu jakości dla klienta.

"Jednym z zadań nowoczesnej organizacji jest przewodzenie ludziom, a nie kierowanie nimi"[1]. Kluczowa w zarządzaniu jest tutaj nie kontrola ludzi, a wspieranie ludzi i pomoc w osiąganiu celów, które obydwie strony sobie ustalą. Chodzi tutaj o wzajemne motywowanie się i inspirowanie. "Zadaniem przywódców jest wykorzystanie potencjału ludzkiego organizacji. Dlatego muszą wskazywać cele i formułować politykę (np. jakości, środowiskową, bezpieczeństwa) oraz zapewnić odpowiednie zasoby i kreowanie środowiska pracy, w którym panuje klimat sprzyjający angażowaniu się w osiąganie celów" [1]

"K. Ishikawa podkreśla, że ludzie, a nie system , są twórcami jakości". Ludzie jako główny wykonawca wszystkich procesów na wszystkich szczeblach organizacji stanowią jego istotę. Koordynacja wszystkich elementów procesu sprawia, że to człowiek jest kluczowy w prawidłowym przebiegu każdego procesu. "Pełne zaangażowanie umożliwia wykorzystanie ich wiedzy i doświadczenia na korzyść organizacji"[1]. Kluczowe w tej zasadzie jest ustalenie jasnego podziału władzy, uprawnień i odpowiedzialności, dbanie o doskonalenie kwalifikacji pracowników. "Świadomi i uprawnieni do działania ludzie kreują wartości istotne dla organizacji i jej klientów" [1]

"P. Drucker podkreśla, że zarządzanie musi koncentrować się na działaniach i ich efektach. Podstawowym zachowaniem zarządczym w organizacji powinno być zdefiniowanie tych działań i ich spodziewanych wyników"[1]. Wszystkie zdefiniowane działania powinny być zarządzane w formie procesów. Proces to "zbiór działań wzajemnie powiązanych lub wzajemnie oddziałujących, które przekształcają wejścia w wyjścia"[2] Aby odpowiednio zarządzać procesem trzeba zdefiniować działania, zasoby, cele itp. na wejściu by uzyskać końcowy wynik na wyjściu. Zarządzanie procesem można sprowadzić do następujących kroków:
* "rozpoznanie i nazwanie procesów niezbędnych do osiągania wyznaczonych celów"[1]
* "zidentyfikowanie elementów wejściowych i wyjściowych, a także związków i zależności między różnymi procesami"[1]
* "zapewnienie aby każdy pracownik był świadom tych procesów i ich znaczenia dla organizacji"[1]
* "pomiar procesów"[1]
* "ocenenie ryzyka i wpływ na klienta"[1]
* "zarządzanie procesami"[1]

W systemowym podejściu chodzi o traktowanie całej organizacji jako system, czyli układ wraz z powiązaniami. "Polega ono na identyfikowaniu, rozumieniu i zarządzaniu systemem wzajemnie powiązanych procesów w celu osiągnięcia maksymalnej efektywności i skuteczności działania organizacji" [1]